In vele bedrijven is er nog de ingesteldheid dat een werknemer best eerst volledig herstelt, vooraleer het werk te hervatten. De werknemer moet 100% geschikt zijn om te re-integreren want aangepast werk “dat is bij ons echt niet mogelijk hoor!”
Maar wie van jullie is er dagdagelijks, voor de volledige 8 werkuren 100% geschikt om zijn werk te doen? We hebben allemaal wel eens een slechtere dag, omdat je migraine weer de kop opsteekt (letterlijk dan), of omdat de kids je deze nacht teveel hebben wakker gehouden, of omdat…
“Een dagje wat minder aan doen, moet kunnen. Belangrijk wordt het om tijdig te gaan zoeken naar oplossingen, als we spreken van een verminderde belastbaarheid op langere termijn.”
Zoals bijvoorbeeld bij de re-integratie na ziekte, of wanneer een werknemer die nog aan het werk is plots geconfronteerd wordt met een gezondheidsprobleem dat impact heeft op zijn werk.
Bij ziekte kan de werkhervatting net een essentieel onderdeel betekenen in het verdere herstel. Maar dan moet de belasting van het werk, en de belastbaarheid van de werknemer met elkaar in balans worden gebracht. En daar ligt de uitdaging!
Vaak wordt ‘aangepast werk’ nog teveel gezien als het aanbieden van een andere/nieuwe/lichtere functie.
In de praktijk merk ik in de case-begeleidingen die ik doe in bedrijven, dat we in om en bij 80% van de cases, gezamenlijk tot een eindresultaat komen waarbij de werknemer zijn eigen functie en team behoudt (niveau 1 in de visual).
Soms kan daaraan voorafgaand een tijdelijk aangepast takenpakket op het 2de of 3de niveau een tussenstap zijn.
“Het is net door een open gesprek aan te gaan met de betrokken actoren van de werkvloer, dat je een veelheid van ideeën verzamelt naar mogelijke aanpassingen.”
Ik maak telkens de oefening met de betrokken actoren op basis van de 5 A’s uit de arbeidspsychologie. “Welke zaken zouden je kunnen helpen om de werkhervatting te vergemakkelijken?”, op niveau van: De arbeidsinhoud, de arbeidsomgeving, de arbeidsrelaties, de arbeidsvoorwaarden en de arbeidsorganisatie?
Hier komen vaak heel veelzijdige oplossingen uit, die telkens heel uiteenlopend zijn afhankelijk van de problematiek van de werknemer en de bedrijfscontext.
Zo kreeg een manager met de diagnose Multiple Sclerose, werkzaam in een grote multinational, een elektrische step om zich te verplaatsen van meeting A naar meeting B op het bedrijfsdomein met verschillende kantoorgebouwen. Zijn maandelijkse consultaties bij de specialist deed hij tijdens de werkuren, en deze werktijd recupereert het bedrijf via de Vlaamse OndersteuningsPremie (VOP).
Een schrijnwerker/parketlegger die uitviel (+ 6 maanden) omwille van rugklachten hervatte het werk de eerste 3 maanden in het werkatelier. Parket leggen vraagt van de werknemer om langdurig laag bij de grond te werken en dat lukte hem nog niet. In het atelier kon hij op goede werkhoogte werken en waren voldoende karren en til-tools beschikbaar om de voorbereidende houtwerken uit te voeren. Zijn rugrevalidatie volgde hij in combinatie met de progressieve (deeltijdse) heropstart op het werk. Geleidelijk werd het takenpakket in het magazijn verder uitgebouwd naarmate zijn belastbaarheid toenam, en keerde de werknemer finaal terug naar zijn favoriete functie van parketlegger.
Zo kan ik nog tal van voorbeelden aanhalen. De ervaring leert mij: “Waar een wil is, is een weg.” Als beide partijen het engagement tonen om te zoeken naar een oplossing, dan komt die er meestal ook.
Open communiceren, een creatieve blik en de nodige flexibiliteit van de betrokkenen zijn hierbij belangrijke uitgangspunten. En essentieel is uiteraard een goede opvolging om een volledige terugkeer naar de initiële functie te bereiken.
Ben je geïnteresseerd om een begeleiding bij werkhervatting te krijgen, via een gesubsidieerd programma ‘Be-Back’ vanuit het Europees Sociaal Fonds (ESF)?
Vul ons contactformulier in op de website klik hier of stuur een mailtje naar hanne@back-in.be
Om op de hoogte te blijven van het verloop van dit innovatieproject kan je ons volgen op de Linkedin pagina van het Be-Back Project
